حکمتِ این همه فضیلت و برکت برای زیارت امام حسین(ع)

حکمتِ این همه فضیلت و برکت برای زیارت امام حسین(ع) چیست؟

مسئله مهم در این جا ، این است که حکمت این همه فضیلت (ثواب) و برکتى که براى زیارت امام حسین(ع) گزارش شده ، چیست؟ و چرا زیارت سایر اهل بیت(ع)، حتّى زیارت جدّش پیامبر خدا(ص) و پدرش امیر مؤمنان(ع) ـ که از جایگاه والاترى برخوردارند ـ ، تا این حد ، مورد توصیه و تأکید ، قرار نگرفته است ؟

در احادیث اهل بیت(ع)، ملاک توصیه و تشویق به زیارت ، میزان تأثیرگذارى آن است و بر این مبنا ، حکمتِ این همه فضیلت و برکتى را که براى زیارت امام حسین(ع) گزارش شده ، باید در نقش آن در سازندگى جامعه توحیدى جستجو کرد .

 به بیان روشن تر ، حکمت زیارت سید الشهدا(ع) ، حکمت تداوم عزادارى براى او و حکمت شهادتش، یکى است .

اصلى ترین دلیل استقبال امام حسین(ع) ازشهادت ، جهل زُدایى از جامعه اسلامى است . نکته قابل توجّه ، این است که این دلیل، ضمن زیارت اربعین امام حسین(ع) ، از امام صادق(ع) گزارش شده است :

 وَ بَذَلَ مُهجَتَهُ فیک ، لِیستَنقِذَ عِبادَک مِنَ الجَهالَةِ ، وحَیرَةِ الضَّلالَةِ . [۱] و خونش را به خاطر تو بذل کرد تا بندگانت را از جهالت و سرگردانىِ گم راهى ، بیرون آورد .

 بنا بر این ، حکمت تعیین آن همه فضیلت و برکت براى زیارت امام حسین(ع) ، این است که زیارت امام(ع) همراه با آدابى که بدانها اشاره خواهیم کرد ، همانند عزادارى هدفمند براى ایشان ، نقشى بى بدیل در زنده نگه داشتن مکتب شهادت و فرهنگ اصیل عاشورا ایفا مى کند ، و زمینه ساز حکومت جهانى اسلام به رهبرى خاندان رسالت است ؛ امّا زیارت سایر اهل بیت(ع)، نمى تواند چنین نقشى را در جامعه ایفا نماید .

پاسخگو : بخش پاسخ گویی پایگاه حدیث نت

منبع : دانشنامه امام حسین(ع)، ج10، ص 424-439

منتخبی از احادیث امام حسن عسکری(ع)

1 قالَ الا مامُ بُو مُحَمَّدٍ الْحَسَنِ الْعَسْکَرى صَلَواتُ اللّهِ وَسَلامُهُ عَلَیْهِ:
إنَّ اللّهَ تَبارَکَ وَ تَعالى بَیَّنَ حُجَّتَهُ مِنْ سائِرِ خَلْقِهِ بِکُلِّ شَىْءٍ، وَ یُعْطِیهِ اللُّغاتِ، وَمَعْرِفَةَ الاْ نْسابِ وَالاَّْجالِ وَالْحَوادِثِ، وَلَوْلا ذلِکَ لَمْ یَکُنْ بَیْنَ الْحُجَّةِ وَالْمَحْجُوحِ فَرْقٌ.⁽⁶⁸⁾
ترجمه :
فرمود: همانا خداوند متعال ، حجّت و خلیفه خود را براى بندگانش الگو و دلیلى روشن قرار داد، همچنین خداوند حجّت خود را ممتاز گرداند و به تمام لغت ها و اصطلاحات قبائل و اقوام آشنا ساخت و نساب همه را مى شناسد و از نهایت عمر انسان ها و موجودات و نیز جریات و حادثه ها آگاهى کامل دارد و چنانچه این امتیاز وجود نمى داشت ، بین حجّت خدا و بین دیگران فرقى نبود.
2 قالَ علیه السلام : عَلامَةُ الاْ یمانِ خَمْسٌ: التَّخَتُّمُ بِالْیَمینِ، وَ صَلاةُ الا حْدى وَ خَمْسینَ، وَالْجَهْرُ بِبِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم ، وَ تَعْفیرُ الْجَبین ، وَ زِیارَةُ الاْ رْبَعینَ.⁽⁶⁹⁾
ترجمه :
فرمود: علامت و نشانه ایمان پنج چیز است : انگشتر به دست راست داشتن ، خواندن پنجاه و یک رکعت نماز (واجب و مستحبّ)، خواندن ((بسم اللّه الرّحمن الرّحیم )) را (در نماز ظهر و عصر) با صداى بلند، پیشانى را در حال سجده روى خاک نهادن ، زیارت اربعین امام حسین علیه السلام انجام دادن .
3 قالَ علیه السلام : لَیْسَتِ الْعِبادَةُ کَثْرَةُ الصّیامِ وَالصَّلاةِ، وَ إنَّمَا الْعِبادَةُ کَثْرَةُ التَّفَکُّرِ فی مْرِ اللّهِ.⁽⁷⁰⁾
ترجمه :
فرمود: عبادت در زیاد انجام دادن نماز و روزه نیست ، بلکه عبادت با تفکّر و اندیشه در قدرت بى منتهاى خداوند در امور مختلف مى باشد.
4 قالَ علیه السلام : خَصْلَتانِ لَیْسَ فَوْقَهُما شَىٍّْءٌ: الاْ یمانُ بِاللّهِ، وَنَفْعُ الاْ خْوانِ.⁽⁷¹⁾
ترجمه :
فرمود: دو خصلت و حالتى که والاتر از آن دو چیز نمى باشد عبارتند از: ایمان و اعتقاد به خداوند، نفع رساندن به دوستان و آشنایان .
5 قالَ علیه السلام : قُولُوا لِلنّاسِ حُسْناً، مُؤْمِنُهُمْ وَ مُخالِفُهُمْ، مَّا الْمُؤْمِنُونَ فَیَبْسِطُ لَهُمْ وَجْهَهُ، وَ مَّا الْمُخالِفُونَ فَیُکَلِّمُهُمْ بِالْمُداراةِ لاِجْتِذابِهِمْ إلَى الاْ یِمانِ.⁽⁷²⁾
ترجمه :
فرمود: با دوست و دشمن خوش گفتار و خوش برخورد باشید، امّا با دوستان مؤمن به عنوان یک وظیفه که باید همیشه نسبت به یکدیگر با چهره اى شاداب برخورد نمایند، امّا نسبت به مخالفین به جهت مدارا و جذب به اسلام و احکام آن .
6 قالَ علیه السلام : اللِّحاقُ بِمَنْ تَرْجُو خَیْرٌ مِنَ المُقامِ مَعَ مَنْ لا تَأْمَّنُ شَرَّهُ.⁽⁷³⁾
ترجمه :
فرمود: تداوم دوستى و معاشرت با کسى که احتمال دارد سودى برایت داشته باشد، بهتر است از کسى که محتمل است شرّ جانى ، مالى ، دینى و... برایت داشته باشد.
7 قالَ علیه السلام : إیّاکَ وَ الاْ ذاعَةَ وَ طَلَبَ الرِّئاسَةِ، فَإنَّهُما یَدْعُوانِ إلَى الْهَلَکَةِ.⁽⁷⁴⁾
ترجمه :
فرمود: مواظب باش از این که بخواهى شایعه و سخن پراکنى نمائى و یا این که بخواهى دنبال مقام و ریاست باشى و تشنه آن گردى ، چون هر دوى آن ها انسان را هلاک خواهد نمود.
8 قالَ علیه السلام : إنَّ مُداراةَ أَعْداءِاللّهِ مِنْ فْضَلِ صَدَقَةِالْمَرْءِ عَلى نَفْسِهِ و إخْوانِهِ .⁽⁷⁵⁾
ترجمه :
فرمود: مدارا و سازش با دشمنان خدا و دشمنان اهل بیت علیهم السلام در حال تقیّه بهتر است از هر نوع صدقه اى که انسان براى خود بپردازد.
9 قالَ علیه السلام : حُسْنُ الصُّورَةِ جَمالٌ ظاهِرٌ، وَ حُسْنُ الْعَقْلِ جَمالٌ باطِنٌ.⁽⁷⁶⁾
ترجمه :
فرمود: نیکوئى شکل و قیافه ، یک نوع زیبائى و جمال در ظاهر انسان پدیدار است و نیکو بودن عقل و درایت ، یک نوع زیبائى و جمال درونى انسان مى باشد.
10 قالَ علیه السلام : مَنْ وَعَظَ خاهُ سِرّاً فَقَدْ زانَهُ، وَمَنْ وَعَظَهُ عَلانِیَةً فَقَدْ شانَهُ.⁽⁷⁷⁾
ترجمه :
فرمود: هرکس دوست و برادر خود را محرمانه موعظه کند، او را زینت بخشیده ؛ و چنانچه علنى باشد سبب ننگ و تضعیف او گشته است .

حدیث روز (عید غدیر)

1- امام رضا (ع) فرمود : پدرم به نقل از پدرش (امام صادق (ع) ) نقل کرد که فرمود : روز غدیر در آسمان مشهورتر از زمین است. مصباح المتهجد

2- مولا علی (ع) : امروز ( عید غدیر ) روز بس بزرگی است . در این روز گشایش رسیده و منزلت ( کسانی که شایسته آن بودند ) بلندی گرفت و برهان های خدا روشن شد و از مقام پاک با صراحت سخن گفته شد و امروز روز کامل شدن دین و روز عهد و پیمان است. بحارالانوار جلد 97 صفحه 116

پیامدهای لقمۀ حـــرام

از صفات رذیله و متعلهق به قوهه شهویه، مال حرام خوردن و از آن اجتناب نکردن است.
بیشتر کسانی که به هلاکت رسیده‌اند، سببش آن بوده و اکثر مردم که از فیض‌ها و سعادت‌ها محروم مانده‌اند، به واسطة خوردن مال حرام است. سدهی از این محکم‌تر در راه توفیق نیست و کسی که تأمهل کند، می‌داند که خوردن حرام، اعظم حجابی است که بندگان را از وصول به درجة ابرار و اتهصال به عالم انوار منع می‌کند.

حدیث روز (سخن چین)

 روى أنَّ موسى علیه‏ السلام: اِستَسقى لِبَنى اِسرائیلَ حینَ اَصابَهُم قَحْطٌ فَاَوحَى اللّه‏ُ تَعالىاِلَیهِ : اِنّى لا اَستَجیبُ لَکَ وَ لا لِمَنْ مَعَکَ وَ فیکُمْ نَمّامٌ قَدْ اَصَرَّ عَلَى النَّمیمَةِ ؛

در روایت آمده که موسى علیه‏ السلام براى بنى‏اسرائیل که گرفتار قحطى شده بودند ،درخواست باران کرد، اما خداوند متعال به او وحى فرمود که : «باوجود شخص سخن‏چینى که در میان شما هست و به سخن‏چینى‏اش ادامه مى‏دهد، دعاى تو و دعاى همراهانت را اجابت نمى‏کنم». بحار الأنوار ، ج ۷۵، ص ۲۶۸، ح