مسجد جامع امام حسین(ع) شهر اندیشه

••• قابل توجهه کسانی که می‌خواهند یک شبه ره صد ساله را طی کنند.

۱. حرام‌خواری، سبب از بین رفتن برکت مال
قال الصهادق(ع): 
«مَنْ کَسَبَ مَالًا مِنْ غَیْرِ حِلِّهِ سَلَّطَ عَلَیْهِ الْبِنَاءَ وَ الطِّینَ وَ الْمَاء؛1 
کسی که مالی را از راه نا مشروع به دست آورد، ساختمان، آب و خاک براو مسلهط می شوند.» یعنی چنین مالی برای او رفاه و آسایش نمی‌آورد، بلکه او را اجیر و گرفتار خود می‌نماید.

۲. لقمة حرام و تاریکی قلب و دل می آورد
علهت اینکه انسان لازم است از خوردن مال حرام اجتناب کند، این است که مال حرام، قلب را تاریک می‌کند و بصیرت را از انسان می‌گیرد.

۳. لقمة حرام، باعث عدم استجابت دعا
وقتی پیامبر(ص) از حریص بر دنیا یاد کرده و فرمودند: «چه بسیار آدم ژولیده موی، خاک‌آلوده و دورافتاده در سفرها که طعام و لباسش حرام و خوراکش حرام است و دست‌هایش را بلند می‌کند و یاربه یاربه می‌گوید. پس کجا آن دعا مستجاب می‌شود؟!»2

4. لقمة حرام، عامل قبول نشدن نماز 
غزهالی گوید: ... ابن عبهاس به نقل از پیامبر(ص) می‌گوید:
«خداوند نماز کسی را که در شکمش مال حرام باشد، قبول نمی‌کند.»3

۵. لقمة حرام، آتش دوزخ را به همراه دارد
پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند:
«هر گوشتی که از حرام بروید، آتش او را سزاوارتر است.»4
6. لقمة حرام، مانع رسیدن به سعادت و توفیق
از صفات رذیله و متعلهق به قوهة شهویه، مال حرام خوردن و از آن اجتناب نکردن است.
بیشتر کسانی که به هلاکت رسیده‌اند، سببش آن بوده و اکثر مردم که از فیض‌ها و سعادت‌ها محروم مانده‌اند، به واسطة خوردن مال حرام است. سدهی از این محکم‌تر در راه توفیق نیست و کسی که تأمهل کند، می‌داند که خوردن حرام، اعظم حجابی است که بندگان را از وصول به درجة ابرار و اتهصال به عالم انوار منع می‌کند.

7. لقمة حرام، سبب قبول نشدن واجبات و مستحبهات
از حضرت پیغمبر(ص) روایت شده است که: «در بیت‌المقدهس فرشته‌ای هست که هر شب ندا می‌کند که هر که بخورد مالی را که از حرام باشد، خدا از او قبول نمی‌کند نه عمل مستحبی را و نه واجبی را.»5

۸. لقمة حرام، سبب گلایة زن و فرزند در روز قیامت
وارد شده است که زن و فرزندان آدمی در روز قیامت به او می آویزند و او را در موقف حضور پروردگار باز می دارند و می‌گویند: پروردگارا! حقه ما را از این شخص بستان. به درستی که ما جاهل به احکام شریعت بودیم و او ما را تعلیم نکرد و غذای حرام به ما خورانید و ما عالم به آن نبودیم.

۹. لقمة حرام و نسبت آن با درد و رنج جسمی
ابوالقاسم جعفربن احمـد الرهازی گوید: ابوالخیر عَسقــــلانی را ماهی ای آرزوی همی آمد به چندین سال. چون از جایی پدیدار آمد حلال، دست فرا کرد تا بخورد. استخوانی از استخوان‌های ماهی به انگشت وی فرا شد. بدان سبب دست از وی بداشت. گفت: یاربه! کسی دست به شهوتِ حلال دراز کند، چنین کنی. آنکه دست به شهوت حرام دراز کند، با وی چه کنی؟!6

۱۰. لقمة حرام و اثر سوء آن بر روی اولاد
قال الصهادق (ع): 
«کَسْبُ الْحَرَامِ یَبِینُ فِی الذُّرِّیَّة؛7
نتیجة لقمه و کسب حرام را در فرزندان خود می‌بینید.»
از قصهة پر غصهة آدم که گندم بهشت خورد، حکایت قابیل که می‌گویند نطفة وجود او از آن گندم بسته بود، به عبرتی برگیر. خاصیهت دو دانه گندم منهیه مباح بهشت که آن باشد، خاصیهت چرب و شیرین مهملات حرام و شبهه‌دار دنیا چه خواهد بود.

11. لقمة حرام سبب باطل شدن روزه
غیبت، دروغ، بهتان و لقمة حرام، روزه را باطل می‌کند؛ به دلیل قرآن که می فرماید:
قال الله تعالی: 
«سَمَّاعُونَ لِلْکَذِبِ أَکَّالُونَ لِلسُّحْت‏؛8 
شنوندگان دروغ و حرام خوران» 
خداوند دروغ و خوردن حرام را با یکدیگر مقرون کرده است.
در خبر است که دو زن در عهد رسول خدا(ص) روزه بودند. در آخر روز گرسنگی ایشان را چنان به رنج آورد که نزدیک بود، هلاک شوند. دستوری خواستند از رسول اکرم(ص) که روزه بگشایند. رسول خدا(ص) اجازه فرمودند. چون روزه بگشادند، قدحی برای ایشان فرستاد و به هر دوی آنها فرمود: «در این قدح، قی کنید.» قدح پر از خون تازه و گوشت تازه کردند. مردمان شگفت بماندند. رسول خدا(ص) فرمودند: «عجب مدارید از این حال که ایشان از رزق حلال به روزه بوده‌اند و به رزق حرام روزه بگشادند.»

۱2. لقمة حرام و بسته شدن درهای حکمت بر دل
در حدیث است که هر کس طعامی را از روی شهوت و خواهش نفس (نه از روی نیاز بدن) بخورد، خداوند، حکمت را بر دل او حرام فرماید.

13. لقمة حرام، دین را تباه می کند
غذایی که انسان می‎خورد به منزلة بذری است که در زمین ریخته می‎شود و اگر حلال و پاکیزه باشد، اثرش در قلب که به منزلة سلطان بدن است، ظاهر خواهد شد و قلبی مملوه از صفا خواهد داشت و از اعضا و جوارحش، جز خیر و نیکی تراوش نخواهد کرد، لیکن اگر آن خوراک پلید و حرام باشد، قلب را کدر و تیره خواهد نمود. لقمة حرام با زمینه‌سازی گناه، انسان را به تباهی می کشد.

حجت الاسلام و المسلمنی مصطفی دماوندیان

پی‌نوشت‌ها:
1. المحاسن، قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371، ج‏2، ص 609.
2. إرشاد القلوب، ترجمه سلگى، قم، ناصر، ج 1، ص 183.
3. ابن فهد حلی، احمدبن محمهد، آداب راز و نیاز به درگاه بی‌نیاز (ترجمه عدة الداعی)، تهران، انتشارات کیا، چاپ اوهل، 1381، ج‏1، ص136.
4. ورام‌بن أبی فراس، مسعودبن عیسی، مجموعة ورهام، قم، مکتبة فقیه، چاپ اوهل، 1410 ق. ج 1، ص 61.
5. ابن فهد حلهی، همان.
6. معراج السعاده، انتشارات مطبوعاتی حسینی، ص 313، چاپ 75..
7. کلینی، محمهدبن یعقوب، الکافی (ط - الإسلامیة)، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407 ق. ج 5، ص 125.
8. سورة مانده، آیة 42.